Peter, 57-jarige man uit een klein Nederlands dorpje, wil niets te maken hebben met de digitalisering van geld. Al sinds zijn jeugd betaalde hij alles contant: van zijn dagelijkse boodschappen tot zijn vakanties. Biljetten en munten gaven hem een gevoel van controle en zekerheid.
In het dorp waar hij opgroeide werd altijd al veel gebruik gemaakt van contant geld, en Peter heeft dat gevoel van veiligheid meegenomen in zijn volwassen leven.
Terwijl zijn vrienden en zelfs zijn vrouw zich zonder problemen aanpasten aan de opkomst van pinpassen en internetbankieren, hield Peter koppig vast aan zijn bankbiljetten. Voor hem betekenden die stapels briefgeld in zijn portemonnee meer dan alleen betaalmiddelen; ze waren een symbool van zijn onafhankelijkheid en betrouwbaarheid.
In de afgelopen jaren begon Peter echter steeds meer obstakels tegen te komen. Winkels gaven de voorkeur aan pinbetalingen en sommige accepteerden zelfs helemaal geen contant geld meer. Restaurants en tankstations maakten het hem steeds moeilijker. Zijn kinderen, Lisa en Tim, proberen hem al een tijdje te overtuigen om over te stappen op digitale betalingen.
“Pap, het is zo veel makkelijker! Je hoeft niet meer overal met een dikke portemonnee vol biljetten rond te lopen. Een pinpas is veilig en je hoeft je geen zorgen te maken over diefstal,” zei Lisa tijdens het avondeten.
Peter schudde zijn hoofd en leunde achterover in zijn stoel. “Veilig? Ik hoor bijna elke dag verhalen over mensen die gehackt worden. Phishing-aanvallen, identiteitsdiefstal… Ze hebben maar één klik nodig en je hele bankrekening is leeg. Contant geld kan niemand van me afnemen via een computer.”
Zijn zoon Tim zuchtte. “Ja, maar als iemand je portemonnee steelt, ben je alles ook kwijt. Als je digitaal betaalt, is je geld beschermd. De banken vergoeden je bij fraude.”
Maar Peter bleef onverzettelijk. “Ik vertrouw de banken niet meer zoals vroeger. Alles wordt gevolgd. Ze weten precies waar je je geld aan uitgeeft. Elk koffiebonnetje wordt opgeslagen in een groot systeem dat alles van je weet. Met contant geld weet alleen ik waar mijn geld naartoe gaat.”
Zijn kinderen keken elkaar aan, hun frustratie zichtbaar. Voor hen leek het zo simpel: het leven was eenvoudiger met digitale betalingen. Je kon alles volgen, alles was overzichtelijk. En bovendien gingen ze ervan uit dat het veiliger was, juist door de bescherming van banken en nieuwe technologieën.
“Pap, het gaat erom dat je met de tijd meegaat,” zei Tim uiteindelijk. “Je kan niet blijven vasthouden aan oude manieren. De wereld verandert.”
Peter nam een slok van zijn koffie en legde zijn kopje met een zachte plof op tafel. “Jullie kunnen zeggen wat jullie willen, maar ik vertrouw de technologie niet. Voor mij werkt dit prima. Zolang ik mijn contante geld heb, hoef ik me geen zorgen te maken over hackers of het volgen van mijn uitgaven. Het is tastbaar, het is van mij, en niemand kan dat zomaar afpakken.”
Zijn kinderen staakten de discussie voor die avond, wetende dat het zinloos was om verder te praten. Voor Peter was zijn wereld simpel. Hij had zijn contante geld, en dat werkte voor hem. De digitale wereld, met zijn apps en pinpassen, leek misschien efficiënter en veiliger, maar voor Peter was het onbetrouwbaar en onpersoonlijk. En zolang hij de keuze had, zou hij die stap naar digitalisering nooit zetten.